De erfgoedpanden Leopoldlaan 6 en 8 in de als dorpsgezicht beschermde Concessie van De Haan staan al jaren te verkrotten. Een doorn in het oog van het gemeentebestuur, van de inwoners en van de vele toeristen. De panden werden in het interbellum (ca. 1931) gebouwd door architect Maurice Haeghebaert, in de typische cottagestijl. Ze zijn elkaars spiegelbeeld. In 1955 werd de winkelpui herbouwd naar een ontwerp van architect Louis Ide, die zijn stempel drukte op talrijke panden in de Concessie.
Toen ze het laatst in gebruik waren, luisterden ze naar de namen Miami en Malino. Ze werden aangekocht door een Nederlandse investeerder, ook wel de “krottenkoning” genoemd, die op tal van plaatsen in Nederland en Vlaanderen panden opkocht en ze vervolgens liet verkommeren. De panden staan nu al meer dan 12 jaar leeg.
Burgemeester Wilfried Vandaele verzette hemel en aarde om een einde te maken aan deze situatie. Hij onderhandelde met de eigenaar en met geïnteresseerde kopers en liet de panden schatten met het oog op een onteigening. Ook werden alle mogelijke boetes opgelegd en werd de eigenaar juridisch vervolgd wegens verwaarlozing van een beschermd goed.
Voor zijn panden in de Leopoldlaan betaalde de man per jaar 50.498 euro boete voor leegstand en verwaarlozing. Bovendien werd hij ook voor de rechter gebracht door het Departement Omgeving van de Vlaamse overheid, waar dwangsommen werd opgelegd tot 100.000 euro per pand.
Uiteindelijk tekende de Nederlandse eigenaar voor de zomer een compromis met een potentiële Vlaamse koper, maar het duurde nog eens maanden voor alles definitief geregeld was. Op 17 oktober was het dan eindelijk zo ver en kregen de panden een nieuwe eigenaar, de ontwikkelaar Brookville, vertegenwoordigd door mevrouw Greet Dewaele. Die wil het terrein zo snel mogelijk opruimen en omheinen, en een bouwvergunning aanvragen bij de gemeente. Dat proces wordt begeleid door architect Axel Verbeke. De restauratie van de bestaande panden staat daarbij centraal. Ze mogen immers niet afgebroken worden aangezien ze beschermd zijn in het dorpsgezicht.
Wilfried Vandaele besluit: “Ook dit dossier heeft ons bloed, zweet en tranen gekost, maar het is het zoveelste probleemdossier dat al jaren op een oplossing ligt te wachten en waar wij nu na lang onderhandelen eindelijk resultaat zien.”
